Orhan Arslan’ın "O Ağacın Altında Buluşuyoruz" isimli köşe yazısı;
"O Ağacın Altında Buluşuyoruz"
Şimdilerde gençlerin arkadaşlarına mesaj göndererek, buluşmak istedikleri, Ağaç; Hükumet meydanında, valiliğe bakan, ağaçtır. O, Ağacı altı, simge olmuştur. Çünkü, kendisinden başka, etrafında ağaç kalmamıştır.
Bu şehirden olup ta; İstasyon caddesinde, yürüyüş yapmayan insan yok gibidir. İşte meydandan, İstasyona doğru yürümek için, gençler; O, ağacın altında buluşmaktadırlar.
İstasyon caddesi, her mevsim; şehrimiz insanının uğrak yeridir. Dostlar, arkadaşlar, yan yana hem yürüyüş yaparlar, hem ayak üstü sohbet ederler...
Kimler geldi, kimler geçti...
Park, ağaç, yeşillik, Cıbırlar parkı... Adına yazılmış şiirler... Kitaplarda kaldı...
Yetmişli yıllarda lojmanlara oturan birisi olarak; bu yolu hemen, hemen her gün yürüyorduk. O, yıllardan bugünlere, İstasyon caddesi, cadde olarak, kalsa da; çevresi, tamamen değişti, desek; yanlış olmaz.
Yerel yönetimlerin, Bina yapımına verdikleri, özen ve gayreti; çevreyi güzelleştirmek, eskiyi korumak adına, verdiklerini söylemek; doğru bir yaklaşım olmaz.
Eski Belediye Başkanımız, Rahmetli Osman Seçilmiş bey, Höllüklük caddesinde oturmasına rağmen, O, caddenin ve tüm eski, korunmaya muhtaç yapılarının; yok olmasına, engel olamadı...
Güzelim yapılar, bir, bir yok oldu. Her yıkılan yapının; şehrin tarihinden bir şeyler götürdüğünü, kimse fark etmedi. Sanki, yeni yapılanmaların, şehrin ruhunu yok ettiğini, kimse görmek istemedi. İyi hatırlıyorum yaklaşık otuz yıl önce; var olan yapıları hayranlıkla seyreden ve fotoğraflarını çeken; bir gurup gelmişti. Uzun, uzun araştırdılar, incelediler... Biz ise; yıkılışının hızlanması için; gayret gösterdik.
Yeni yapılanmaların mimari ve estetik, yönü; hoyrat bir şekilde yüzünü gösterdi. Modern inşaat envanteri ile, makyajlandı... Ahşabın ve taş işçiliğinin, inceliğine inat; kaba ve sert, beton yığınları; şehrin işgal kuvvetleri gibi, her yanı sardı...
Yönetenler, bir film seyreder gibi, olanı, biteni seyretti...
Acaba seçilen insanlar; seçildikleri zaman; tüm ayrıntıları ile; eski yapılanmaların korunması yönünde gayret göstermeyeceğini, seçim vaatlerinde; açıkça belirtmiş olsalardı, seçmen nasıl bir tavır ortaya koyardı, merak ediyorum.
Seçilen insanlar, seçildikten sonra; kapalı ve seçim meydanlarında açıkça ifade etmedikleri, fikirleri, uygulamaları; ellerindeki meclis çoğunluğu ile; hayata geçirmektedirler. Aslında seçmen , Onların meclis kararı ile; uygulama alanına soktukları, çoğu icraatı onaylamıyor. Ancak, onlar kendi seçmeninden bile; onay almadıkları, uygulamalarını; meclis çoğunluğunu devreye sokarak; uygulama alanı bulmaktadırlar...
İşte, O, zaman bunun adı demokrasi olmuyor. Şehrin geleceğini ilgilendiren önemli ya da, önemsiz konuların; halka sorulması gerekmez mi? İşte, O zaman halkın fikri alınmış olur. Yoksa; ben mazbatayı aldım, meclis çoğunluğu da; bendedir. Ben istediğimi yaparım, mantığı ve aklı; hükümdar olmaktadır.
Şehrin, O yapılarının dilleri olsaydı; bizlere neler, anlatırdı, neler...
Tüm Devlet yetkilileri; dikey yapılanmaya karşı olduklarını ifade etmelerine rağmen, tüm yerel yönetimler; dikey yapılanmayı, vazgeçilmez bir alternatif olarak; uygulamaya devam etmektedirler...
O, Ağacın altı; simge olmaya devam ediyor...
O, ağaç ta, olmasa idi; acaba gençler; buluşurken ne diyeceklerdi, acaba?
Falan apartmanın, filan kapısının önünde, yahut falan apartmanın, karşı tarafında...
O, ağacın altı, herkes için; bir anlam taşımaktadır... İnsanların hafızalarını canlandıracak, emareleri, ortadan kaldırmayınız... Hafızasız bir toplum; tarihi ile, bağ kuramaz... Kökleri yok gibidir...
Büyük Sivas Haber – Sivas Haberler